Vergeten herinneringen: situationships, misbruik, problematisch?

Laat ik even vooropstellen: ik denk op dit moment niet dat ik echt een traumatische gebeurtenis heb meegemaakt in mijn jongere jeugd (zo oud ben ik nog niet!). Maar toch vind ik het interessant hier over na te denken. Zojuist herinnerde ik me een aantal van dit soort situaties. Ik ben niet zo zeker van de tijdlijn in mijn hoofd – dat is iets waar ik wel vaker problemen mee heb – maar ik ga het toch proberen.

Het eerste oudere meisje

Ik was 15 jaar, en het was nog niet zo lang uit met mijn tweede, maar eerste echte, verkering. Ik zat vol in de geile testosteron buien. Ik deed dan ook regelmatig aan sexting. Sexting deed ik omdat ik me online meer thuis voelde dan in de “echte wereld”, maar de spanning eromheen was ook iets waar mijn jonge tiener brein enorm opgewonden van werd.

Sexting is risky. Dat weet ik nu, en toen ook al – maar het boeide me niet. Dus ik deed het, maar: zover ik me kan herinneren nóóit met mijn gezicht op de foto. Ik was dan wel dom van de geilheid, maar ik wist absoluut wel welke consequenties er zouden zitten aan mijn gezicht op foto’s plaatsen. Ik wilde absoluut niet dat mensen op school, of mijn familie, erachter zouden komen. Niet alleen dat ze wisten dat ik aan sexting deed, maar ik wilde ook dat niemand wist dat ik geil was. Buiten de online wereld schaamde ik me er kapot voor.

Zij was niet de eerste persoon waarmee ik foto’s en filmpjes uitwisselde. Wel was ze de eerste die echt ouder dan mij was. Zij was 19, ik was 15. Ik weet niet meer hoe we elkaar gevonden hadden. Ik geloof dat het eerder via-via was dan een platform als Omegle, wat ik overigens vaak gebruikte om nieuwe sexting maatjes te vinden.

We waren off-and-on. We werden kapot geil van elkaar, en wisselden soms wel iedere dag of meerdere keren per dag foto’s uit. We praatten over hoe we graag eens zouden afspreken, en dan stiekem seks zouden hebben. In het park, om precies te zijn, in het dorp waar ik vandaan kom. Ze wilde best eens langs komen, maar dat is er nooit van gekomen.

Hoe we het contact verloren weet ik niet meer – ik denk dat zij zich misschien realiseerde dat dit eigenlijk niet oké was. En dat was het ook niet. Maar écht boos ben ik niet, ook als ik dat wel zou moeten zijn. Want ik wist wat er gebeurde – naar mijn herinnering wilde ik haar even graag als dat zij mij wou. Maar ja: ik was wel een domme, blind van de geilheid 15 jarige. En zij was een 19 jarige vrouw. Zij had wel moeten weten dat ik absoluut niet in staat was in te stemmen met zowel sexting als sex.

De jongen van de andere kant van de wereld

Nog zo’n situatie. Eigenlijk is het hetzelfde verhaal: via-via raken we aan de praat, en ik maak duidelijk genoeg dat ik van sexting hou. Ik weet niet meer hoe oud ik was, 14 tot 15 misschien. Hij was 16, of 17, denk ik. Niet een enorm verschil, maar wel genoeg om vrijwel zeker een verschil in volwassenheid en beheersbaarheid van je gevoelens te hebben.

Hij woonde in Zuid-Afrika. Dat vond ik ook geil: iemand aan de andere kant van de wereld, die ik waarschijnlijk toch nooit zou zien. Dat gaf ook een veiliger gevoel: weinig kans dat er in het echte leven consequenties zouden zijn.

Toen ik ongeveer 15 was, begon m’n gender panic. Ik was nieuwe namen aan het uitproberen, en toen hij mij een keertje een berichtje stuurde, maakte ik hem ook duidelijk dat ik niet meer met **** aangesproken wilde worden. Maar hij vond het zo’n mooie naam. Of ik geen uitzondering voor ‘m kon maken? Nee. Ik blokkeerde hem.

De andere kant van het verhaal

De vorige 2 situaties waren allebei eentje waarin ik met een ouder persoon aan het sexten was. Deze is als het ware de andere kant van het verhaal: zij was jonger dan mij.

Ik geloof dat ik haar op Omegle had ontmoet. Ik denk dat ik weer 14 of 15 was, en ik zocht ook alleen naar mensen die 14, 15, of 16 waren. Ik weet niet meer hoe oud ze zij dat ze was. Ik gok 15. Sexten met een meisje vond ik heel spannend, want om Omegle waren bijna alleen maar jongens.

Ik niet voor een langere periode met haar foto’s gewisseld. Op een bepaald moment werd me wel duidelijk dat ze mentaal niet helemaal stabiel was, en geen goeie thuissituatie had. Ook ging haar leeftijd steeds wisselen. Wat ze precies vertelde weet ik niet meer: 13, 14, zoiets. Maar ze vertelde uiteindelijk 12 of 13 te zijn. Dat voelde al gelijk niet goed: ik was expliciet alleen op zoek naar anderen met dezelfde leeftijd, niet meer dan een jaar jonger. Van mensen die jonger waren dan ik, dat voelde niet goed. Uiteindelijk verloren we contact. We hadden bijna een keer afgesproken. Ik hoop dat het inmiddels beter met haar gaat.

Wat doet dit met me?

Ik weet het niet.

Ik heb vast meer van dit soort dingen meegemaakt, maar ik herinner me ze niet, zoals ik me veel niet herinner. Als het soms in me naar boven komt, vraag ik me af waarom. Kan het zijn dat het me toch meer heeft aangetast dan ik me realiseer? Ik heb tenslotte een “neurobiologische ontwikkelingsstoornis met kenmerken van paniekstoornis, depressie, OCD, autisme, etc.”. Misschien ben ik wel extra gevoelig voor dit soort ervaringen, en vergeet mijn brein ze om me het trauma te besparen. Of misschien is mijn diagnose wel later gekomen, door deze ervaringen – hoewel ik vroeger ook wel last had van problemen. Daar weet ik trouwens ook niet meer zoveel over. Of misschien stel ik me wel aan, maakt iedereen dit soort dingen mee, en is trauma iets heel anders.