Nooit meer werken

Ik ben klaar. Hier is niks meer aan.

Het werk zelf is oké. Er is niks mis met de opdrachten. Maar man, ik vind het gewoon niet meer leuk om te doen. Ik ben zo enorm gedemotiveerd omdat er dingen zijn die ik zo veel leuker vind dan wat ik bij mijn opleiding en nu m’n stage doe. Een jaar geleden vond ik programmeren en games maken nog heel leuk: ik kon m’n creativiteit kwijt, er waren wel aardige mensen om me heen op school. Ik kreeg er energie van. Maar sinds dit schooljaar zakt mijn motivatie steeds verder weg.

Ik wil dingen doen die ik wel leuk vindt. Muziek maken, schrijven, ontwerpen en drukken, organiseren.

Ik heb er nu geen tijd voor. Ik hoor 40 uur per week te werken, en ook al loop ik er de kantjes vanaf, begin ik stiekem een half uurtje later en ga een half uurtje eerder weg; nog is het te veel. 7 of 8 uur op m’n reet zitten: ik kan het niet meer. Iets moet veranderen, want ik vind het niet fijn om me zo te voelen. Maar ik weet niet wat.

Ik zou een andere opleiding kunnen starten, maar dan ben ik hoe dan ook een jaar langer bezig dan als ik nu door zou gaan. Een deel van m’n hoofd zou het liefst gewoon helemaal stoppen. Een stom baantje ergens zoeken, maar waarbij ik wel meer tijd zou hebben voor andere dingen en mezelf. Ik heb dan helemaal geen diploma’s. Mijn middelbare school heb ik niet afgemaakt om de droom van games maken achterna te gaan. Als ik hier nu mee stop, heb ik op papier “niks”. Geen startkwalificatie. En met dat idee struggle ik heel erg.

Ik weet dat wel, geen of welke opleiding je doet of hebt gedaan je waarde niet bepaalt. En toch blijf ik me schuldig voelen dat ik wil stoppen. Ik worstel erg met de vraag over of ik echt wel een diploma wil hebben of dat het gewoon sociale stigmas zijn die me dat vertellen. Logisch denkend weet ik dat het waarschijnlijk het tweede is. Maar het gevoel gaat niet weg. Erover praten met mensen die “er over gaan” als docenten of stage begeleider, en zelfs mijn ouders, durf ik niet. Omdat ik me er zo voor schaam.

En zelf deze beslissing maken durf ik ook niet. Ik heb iemand nodig die me vertelt “je moet stoppen met je opleiding. Je bent niet gelukkig zo, en ondanks dat het misschien niet makkelijk wordt als je stopt, ben je misschien dan wel gelukkiger,” omdat ik mezelf anders niet durf te geloven. Maar niemand die “er over gaat” zal me dat ooit vertellen, ben ik bang. Want zo hoort dat niet te gaan in de maatschappij. De bedoeling is dat ik mijn opleiding af maak. Goede cijfers haal. Een baan vind. En dat ik het naar mijn zin heb.

Ik weet niet wat ik kan doen met deze gevoelens. Aan de ene kant wil ik er heel graag over praten. Ik durf het gewoon niet. Misschien als ik mijn begeleider van school vertel dat dit slecht doet aan m’n mentale gezondheid, in de vorm van tics, paniek en depressie klachten die weer terugkomen, ik een uren vermindering kan krijgen. Misschien dat 3 dagen per week me nog wel lukt, maar ik weet dat niet alleen.